............................Κι αν..;Πότε;..........................

Δεν είναι εγωισμός πια..δεν είναι..
Νομίζω πως αρχίζω να αισθάνομαι
Να σε θέλω δίπλα μου αληθινά
Να χαζεύω φωτογραφίες
Και να καρφώνω το βλέμμα στο τηλέφωνο
Μήπως δω εκείνο το όνομα..σου
Μάλλον είναι ενθουσιασμός
Πίστεψα επειδή ήθελα να πιστέψω
Μα.. μα κι αν όντως νιώθω?
Κι αν όντως χρειάζομαι?
Μ’ άρεσε τόσο εκείνο το «μαζί» που είπες
Τόσο υπέροχη λέξη!
Μπορεί να ήταν κι αυτό που με μάγεψε

Συγχωρεσέ με που είμαι ευάλωτη..
Φταίει η εποχή.. ή η έλλειψη
Δεν έχω σκοπό να είμαι ψεύτικη
Θέλω να εννοώ τα πάντα
Μόνο έτσι θα γίνουν όλα σωστά
Απλά.. φοβάμαι.. όπως φοβάμαι κάθε φορά
Δείξε μου πως εσύ είσαι σίγουρος
Και θα ακολουθήσω
Βοήθα με, κράτα με
Ένα χέρι θέλω..
Κάποιον πλάι μου..
Μια αγκαλιά..
Δεν είναι πολλά αν το σκεφτείς..εε?

Χωρίς

Με ρώτησαν για σένα: αν είναι έρωτας ή κάτι.. και είχα πει δεν είναι τίποτα.. πως σα να πέθανες και πια δεν με νοιάζει. Το πίστευα και χθες που το είπα. Ακόμα το πιστεύω είναι η αλήθεια. Απλά έτυχε να ξυπνήσουν ορμές και πάθη. Έτυχε να σε θυμηθώ. Έτυχε να πέσει το βλέμμα πάνω στη φωτογραφία σου, που τα δάχτυλα μόνα ασυναίσθητα έψαξαν. Έτυχε να γυρίσεις απο ατυχία σαν ανάμνηση και να σε θέλω για λίγο. Όχι για πολύ, όχι πραγματικά, μόνο για λίγο. Κάμποσα δευτερόλεπτα χαμένου νου. Κάμποσες ανάσες μπερδεμένες με το άρωμα σου. Κάμποσα χαμόγελα ποτισμένα με την αίσθησή σου πάνω μου. Αυτό μόνο. Και μετά τέλος. Τέλος της σύντομης φαντασίωσης.. πτώση της σύντομης επανόδου.. βαδίζω. Κι όταν λέω πως βαδίζω, βαδίζω μπροστά και μακριά σου. Χαίρομαι που δεν πήρε άλλες διαστάσεις όλο αυτό. Δεν πήρε. Δεν ήσουν παρά παρηγοριά και για λίγο. Τώρα πάει κι αυτό, πολλοστό κεφάλαιο που έκλεισε. Θα μιλώ για σένα χωρίς να ενθουσιάζομαι αλλά ούτε και να μ’ ενοχλεί, απλά θα μιλώ.. ή θα ακούω.. αόριστα. Είσαι εκεί κι εγώ εδώ. Χωρίς να μπορεί να βρεθεί κοινό μας σημείο. Είσαι. Είμαι. Χωρίς.