επτά

Τόσοι μήνες μετά κι ακόμα το ίδιο. ακόμα φοβάμαι τα πάντα. ακόμα λείπεις και τρέμω. μόνο που πια τρέμω κι όταν έρχεσαι.. Η ίδια γκρίνια κι εγώ αιωρούμαι πάνω απο το κενό. και τώρα πια είμαι σίγουρη πως δεν έχει προστατευτικό δίχτυ απο κάτω. κι αναρωτιέμαι πως καταφέρνω ακόμα να ακροβατώ.. πως στο καλό στέκομαι αφού παντού γύρω έχει κενό..?  Και δεν με νοιάζει η φυσική απόσταση που χωρίζει. ας είναι.. κι ας χωρίζει.. αυτή τουλάχιστον καλύπτεται. Στην άλλη την απόσταση έχω κολλήσει.. την χαοτική.. την άπειρη. εκείνη που ότι κι αν κάνω δεν σε φτάνω.. και ο πιο μεγάλος φόβος απ' όλους είναι οτι ίσως είναι ανέφικτο να σε φτάσω εντελώς κάποτε.. γιατί μπορεί να είμαστε τόσο αλλιώτικοι τελικά.. και απλά να μην αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο..
Δεν μου αρέσει να το αναφέρω αυτό ούτε καν σαν ενδεχόμενο.. αλλά ούτε θέλω να εθελοτυφλώ. Σε αισθάνομαι ξένο τώρα. δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι είναι και εύχομαι να περάσει. Είναι που αισθάνομαι τόσο μόνη ώστε ακόμα και τον άνθρωπό μου τον αισθάνομαι μίλια μακριά...

Απλώνω το χέρι και .. τίποτα ..

Δεν μπορώ να μην σε βλέπω.. δεν μπορώ να μην σε νιώθω εδώ.. να μην σε ακούω -έστω- απο μακριά.. Ίσως είναι τα φεγγάρια περίεργα.. ίσως είναι οι μέρες.. η διάθεση.. τα συναισθήματα που πνίγουν.. Τελικά όσο πάει δυναμώνει. Ακόμα δυναμώνει. Και θα αρχίσω αληθινά κι εγώ να φοβάμαι τόσο ψηλά που πάμε.
Μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις..
Η σιγουριά μου πάει κι έρχεται.. σαν εκρεμμές.. και γκρινιάζω. Γκρίνιαζα τότε που ήμουν στην μόνιμη απόλυτη στασιμότητα και τώρα πάλι που βρίσκομαι στον αντίποδα.. εκεί που όλα στροφάρουν.. ακόμα δεν μπορώ να πάψω τα παράπονα.. Πώς είμαι θεέ μου τόσο αχάριστη?? Τι θέλω πια?? Τα πάντα πήρα.. και τώρα κάθομαι και μιλώ για μικρές στιγμές απουσίας.. Δεν έχει σημασία η απουσία πια.. είναι τόσο λίγη που ξεχνιέται.. χάνεται.. πνίγεται μέσα στην τόση παρουσία.. Μπορεί τώρα να με καίει ο αέρας γιατί δεν τον ανασαίνεις εσύ.. και μπορεί να με πλακώνουν οι τοίχοι και να με διώχνει το σπίτι γιατί είσαι αλλού και το αλλού είναι μακριά απο δω.. αλλά το ξέρω, αργά ή γρήγορα θα έρθεις και δεν θα με νοιάζουν όλα αυτά.. Μακάρι να μπορούσα να εκμηδενίσω την απόσταση τώρα.. χρειάζομαι ένα θαύμα για να το καταφέρω.. μα είναι το μόνο που θέλω.. ας γινόταν....

...............Φοβάμαι..μην ακούς τι λέω...............

Όλη μέρα γράφω..ανούσιες ανοησίες.Ουσιαστικά επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια.Πως φοβάμαι μην σε χάσω.Έχω δυο μέρες να σε δω και τρελαίνομαι.Βλέπω τα πάντα εφήμερα.Προσπαθώ να κρατήσω τη σιγουριά μου ανέπαφη μα αυτή τρέμει και θα πέσει.Με απειλούν οι τοίχοι.Και η φωνή σου απο μακριά δεν μπορεί να με σώσει.Αμυδρά την ακούω.Εγώ είμαι αλλού..να φτιάχνω σενάρια και να κλαίω για τον χωρισμό μας, μόνο και μόνο επειδή ξέρω πως κάπως-κάποτε θα έρθει.Ίσως σε πολλούς μήνες ή χρόνια.Κι όμως εγώ θρηνώ απο τώρα στη συνειδητοποίηση οτι το πάντα μας είναι μεγάλη κουβέντα.και αδύνατη να υπάρξει.Αυτά όλα, σαν σίδερα αιχμηρά, με καρφώνουν όλη μέρα..και πονάνε..πονάνε οι σκέψεις που αδυνατώ να φρενάρω.Δεν μπορείς να κάνεις κάτι εσύ που εγώ γεννήθηκα παράλογη.Είναι κάτι μέρες και κάτι βράδια που απλά δεν ελέγχω αυτό που με πιάνει..περιμένω να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.Περνάει.Θα φύγει.Λίγη υπομονή ακόμα.Τελειώνει.Πόσο πια?Λίγο..λίγο.

Έρωτας..

Πρώτη φορά..κι όλα αλήθεια..
Τίποτα δεν είναι μέσα στο μυαλό μου.
Υπάρχεις.Και είναι ότι πιο υπέροχο.
Μαλάκωσα μέσα απο σένα.Γιορτάζω.
Ξέρω:"ανόητη εμπορική γιορτή".
Πάντα έτσι έλεγα.Μα τώρα όχι.
Γιατί τώρα έχω.Σιγουριά.Συναισθήματα.Όλα.
Έχω σημάδια στο λαιμό μου
Μια ασημένια καρδιά να σε θυμίζει όταν λείπεις
Έχω ένα τηλέφωνο που δεν παύει να χτυπά
Και τόσα όμορφα λόγια που δεν χορταίνω ν'ακούω
λόγια,τραγούδια,σιωπές-που μέχρι κι αυτές τις λατρεύω
Τί παραπάνω?!Μόνο τώρα μπόρεσα να δω τι εννοεί ο ποιητής
"Το στήθος του κοριτσιού ευτυχισμένου
που δεν μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του"
Ζω..χαμογελάω και..ναι,γιορτάζω!! =)))

Δεν πίστευα ποτέ οτι θα το έλεγα αυτό τέτοια μέρα
αλλά..χρόνια πολλά!!!Σε όσους αγαπούν.Σε όλους.
Αν και η αγάπη δεν γιορτάζεται μια μόνο μέρα
είναι ωραίο να τη προσέχουμε λίγο παραπάνω
μια στο τόσο..μέσα σε μια αγκαλιά..είναι ωραία!!
Τόσο πολύ ωραία.........

............................Κι αν..;Πότε;..........................

Δεν είναι εγωισμός πια..δεν είναι..
Νομίζω πως αρχίζω να αισθάνομαι
Να σε θέλω δίπλα μου αληθινά
Να χαζεύω φωτογραφίες
Και να καρφώνω το βλέμμα στο τηλέφωνο
Μήπως δω εκείνο το όνομα..σου
Μάλλον είναι ενθουσιασμός
Πίστεψα επειδή ήθελα να πιστέψω
Μα.. μα κι αν όντως νιώθω?
Κι αν όντως χρειάζομαι?
Μ’ άρεσε τόσο εκείνο το «μαζί» που είπες
Τόσο υπέροχη λέξη!
Μπορεί να ήταν κι αυτό που με μάγεψε

Συγχωρεσέ με που είμαι ευάλωτη..
Φταίει η εποχή.. ή η έλλειψη
Δεν έχω σκοπό να είμαι ψεύτικη
Θέλω να εννοώ τα πάντα
Μόνο έτσι θα γίνουν όλα σωστά
Απλά.. φοβάμαι.. όπως φοβάμαι κάθε φορά
Δείξε μου πως εσύ είσαι σίγουρος
Και θα ακολουθήσω
Βοήθα με, κράτα με
Ένα χέρι θέλω..
Κάποιον πλάι μου..
Μια αγκαλιά..
Δεν είναι πολλά αν το σκεφτείς..εε?

Χωρίς

Με ρώτησαν για σένα: αν είναι έρωτας ή κάτι.. και είχα πει δεν είναι τίποτα.. πως σα να πέθανες και πια δεν με νοιάζει. Το πίστευα και χθες που το είπα. Ακόμα το πιστεύω είναι η αλήθεια. Απλά έτυχε να ξυπνήσουν ορμές και πάθη. Έτυχε να σε θυμηθώ. Έτυχε να πέσει το βλέμμα πάνω στη φωτογραφία σου, που τα δάχτυλα μόνα ασυναίσθητα έψαξαν. Έτυχε να γυρίσεις απο ατυχία σαν ανάμνηση και να σε θέλω για λίγο. Όχι για πολύ, όχι πραγματικά, μόνο για λίγο. Κάμποσα δευτερόλεπτα χαμένου νου. Κάμποσες ανάσες μπερδεμένες με το άρωμα σου. Κάμποσα χαμόγελα ποτισμένα με την αίσθησή σου πάνω μου. Αυτό μόνο. Και μετά τέλος. Τέλος της σύντομης φαντασίωσης.. πτώση της σύντομης επανόδου.. βαδίζω. Κι όταν λέω πως βαδίζω, βαδίζω μπροστά και μακριά σου. Χαίρομαι που δεν πήρε άλλες διαστάσεις όλο αυτό. Δεν πήρε. Δεν ήσουν παρά παρηγοριά και για λίγο. Τώρα πάει κι αυτό, πολλοστό κεφάλαιο που έκλεισε. Θα μιλώ για σένα χωρίς να ενθουσιάζομαι αλλά ούτε και να μ’ ενοχλεί, απλά θα μιλώ.. ή θα ακούω.. αόριστα. Είσαι εκεί κι εγώ εδώ. Χωρίς να μπορεί να βρεθεί κοινό μας σημείο. Είσαι. Είμαι. Χωρίς.

~ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ~ New Year ! ! ! ♫ * ♥ ✿ ♪ ☆♫ * ♥

Τελειώνει ένας χρόνος
Χρόνος περίεργος
Με πολλές αναμνήσεις
Πολλά σκαμπανεβάσματα
Πολλά ψέματα και πολλές αλήθειες
Πολλές επιτυχίες και πολλές ήττες
Πολλές στιγμές απόγνωσης
Μα και πολύ περισσότερες χαμογελαστές στιγμές

Και μαζί κλείνει μια δεκαετία
Έπαψα να είμαι παιδί..
άρχισα να μετρώ δεκαετίες, αλλά μ’ αρέσει

Όλες αυτές οι αλλαγές θα μπορούσαν να είναι ασήμαντες
Αν δεν συνέπιπταν με άλλη μια δική μου απόφαση γι’ αλλαγή
Μια απόφαση τυχαία εντελώς, μα και αναγκαία, επείγουσα

Νέα δεκαετία.. νέος χρόνος.. νέος εαυτός
Δεν μεταμορφώνομαι αλλά βελτιώνω κομμάτια μου
Απο δω και στο εξής παύω να χαρίζομαι
Παύω να είμαι η πάντα δεύτερη και πάντα λίγη
Παύω να πέφτω χαμηλά και να υποτάσσομαι
Προσανατολίζομαι σε οτι αξίζει
Κι εκεί πάλι με μέτρο θα δίνω

Όμορφη νέα αρχή!!
Σε μένα, σε σας, σε όλους μας!!

Χρονιά καλή, αληθινή, γεμάτη..
Γεμάτη στιγμές όμορφες, συντροφιά, αγκαλιές..