Πέρασε κιόλας ένας χρόνος...ένας ολόκληρος χρόνος κι όμως μοιάζει σαν χθές όταν σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα blog απο καθαρή ανάγκη,για να εξωτερικεύσω όσα με πνίγουν...Μολονότι πολλά έχουν αλλάξει και ομολογουμένως η ζωή μου προχώρησε σε κάποια θέματα,δυστυχώς βλέπω οτι αυτα που με βαραίνουν είναι ακόμα τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια με τότε...Στασιμότητα απόλυτη...και με εκφράζει ακόμα εκείνη η πρώτη ανάρτηση...χωρίς να έχω την εκ των υστέρων γνώση και χωρίς να μπορώ να μαντέψω τα άτομα που θα έμπαιναν ή θα έβγαιναν απο τη ζωή μου μίλησα τότε απο μέσα μου για όλα τα ανεκπλήρωτα...και 365 ημέρες μετά αντικρύζω τα ανεκπλήρωτα μπροστά μου...ακόμη...μερικά απο αυτά αδιαφοροποίητα...Και δεν αναρωτιέμαι πια...κάνω πράγματι κύκλους...κι αν πάω να ξεφύγω η πορεία μου είναι μετρημένη...Δεν ξέρω τι να ευχηθώ...να κλείσουμε άλλον ένα χρόνο με τα ίδια στο κεφαλάκι μας??Να μας βρούν τα επόμενα γενέθλια αλλιώς??Να καθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο ή μήπως να παραμείνει ομιχλώδες_γιατί κατα βάθος έτσι μου αρέσει περισσότερο??Θα πώ λοιπόν ένα πάγμα:Μακάρι να συνεχίσουν τα ταξίδια του νου...για όσο...
"Χρόνια πολλά παραγεμισμένο με παραισθήσεις όνειρό μου..."
ΥΓ.Ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχα ομπρέλα κάτω απ'τη βροχή...
Φιλιά και αγκαλιές αμέτρητες σε όσους πέρασαν,προσπέρασαν ή ξαναπέρασαν...γιατί ο καθένας άφησε κάτι ξεχωριστό :)
