Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Εγω...εγω...εγω...

Τι προσπαθεις να αποδειξεις τωρα?
Οτι με επιασες επιτυχως τα διχτυα σου?
Αλλη μια ανοητη επιτυχια που θα ενισχυσει το ναρκισσισμο σου?
οχι τελικα...
οχι επιτυχια δικη σου...
δικη μου ανοησια-και μαλιστα εκουσια...
Εγω σε εφτιαξα...μεσα στο μυαλο μου πλαστηκες σαν ονειρο...ειδωλο εισαι...
Να το θυμασαι αυτο τωρα που θα με διαλυεις...
Εγω με διαλυω...
Δε θα'σαι εσυ αυτος που με κατεστρεψε...
Γιατι εχω αρκετη υπερηφανια για να αυτοκαταστραφω μονη μου...!

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Ο άνεμος φυσά τις στάχτες...

Καθε τελος μια αρχη λενε...Δεν ξερω ποιος το πρωτοειπε η γιατι,για μενα δεν υπαρχει καμια αρχη κι αναρωτιεμαι...γιατι μου πηρε τοσα χρονια για να το συνηδητοποιησω!Ολο κυκλοι,κυκλοι,και παλι κυκλοι γυρω απο αχανεις μαυρες τρυπες...καθε μικρη ιστορια ανοιγει στην ψυχη μου μια καινουρια τρυπα γεματη σιωπη,κενο,αμφιβολια, διαψευση,βουβο πονο και φοβο...

Κι αυτες οι τρυπες με ρουφανε,με τρωνε,με πνιγουν...σιγα σιγα εξαυλωνομαι και σε λιγο θα γινω κι εγω η ιδια μια τεραστια τρυπα απο σκοταδι και ομιχλη...το βλεπω...το νιωθω..."μια μαυρη τρυπα στο κρανιο του κοσμου"οπως λεει ο ποιητης...χωρις αισθηματα,προδοκιες,ονειρα, ελπιδες και,τελος,χωρις αλλες απογοητευσεις...

Ισως αυτο περιμενω...να γινω τοσο κατεστραμενη που να φαινομαι ατρωτη...να γεμισω τοσο απο συναισθηματα ωστε στο τελος να γινω εντελως αναισθητη...και ειμαι τοσο κοντα σε αυτο...

Φοβαμαι αληθεια να μεινω μονη μου πια γιατι η μοναξια ανασυρει μνημες...Το βλεμμα χανεται στο κενο και τα ματια δε στεγνωνουν,η ψυχη δε στεγνωνει,η αναμνηση δε στεγνωνει...ολα ειναι εκει,υγρα,ρευστα και επωδυνα...