Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Απλώνω το χέρι και .. τίποτα ..

Δεν μπορώ να μην σε βλέπω.. δεν μπορώ να μην σε νιώθω εδώ.. να μην σε ακούω -έστω- απο μακριά.. Ίσως είναι τα φεγγάρια περίεργα.. ίσως είναι οι μέρες.. η διάθεση.. τα συναισθήματα που πνίγουν.. Τελικά όσο πάει δυναμώνει. Ακόμα δυναμώνει. Και θα αρχίσω αληθινά κι εγώ να φοβάμαι τόσο ψηλά που πάμε.
Μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις..
Η σιγουριά μου πάει κι έρχεται.. σαν εκρεμμές.. και γκρινιάζω. Γκρίνιαζα τότε που ήμουν στην μόνιμη απόλυτη στασιμότητα και τώρα πάλι που βρίσκομαι στον αντίποδα.. εκεί που όλα στροφάρουν.. ακόμα δεν μπορώ να πάψω τα παράπονα.. Πώς είμαι θεέ μου τόσο αχάριστη?? Τι θέλω πια?? Τα πάντα πήρα.. και τώρα κάθομαι και μιλώ για μικρές στιγμές απουσίας.. Δεν έχει σημασία η απουσία πια.. είναι τόσο λίγη που ξεχνιέται.. χάνεται.. πνίγεται μέσα στην τόση παρουσία.. Μπορεί τώρα να με καίει ο αέρας γιατί δεν τον ανασαίνεις εσύ.. και μπορεί να με πλακώνουν οι τοίχοι και να με διώχνει το σπίτι γιατί είσαι αλλού και το αλλού είναι μακριά απο δω.. αλλά το ξέρω, αργά ή γρήγορα θα έρθεις και δεν θα με νοιάζουν όλα αυτά.. Μακάρι να μπορούσα να εκμηδενίσω την απόσταση τώρα.. χρειάζομαι ένα θαύμα για να το καταφέρω.. μα είναι το μόνο που θέλω.. ας γινόταν....