Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Το βιβλίο των σκιών..

Νυστάζω
Βάζω για μαξιλάρι μου λουλούδια ξερά
Και καλύπτω το σώμα μου με νήματα ουρανού
Θα έρθουν όνειρα να ξαπλώσουν στο χορτάρι
Κάνω χώρο για να μην τα ενοχλώ
Ίσως αν φτιάξω φιλόξενο τόπο να έρθουν
Να έρθουν και να μείνουν πολύ.. ή έστω αρκετά
Για να χορτάσω κι εγώ τις επιθυμίες..
Χαρτί που βρέχεται και δεν θ’ αντέξουν τα γράμματα
Ξεθωριάζω, μ’ ακούς?? Σβήνω..
Δεν ξημερώνει ποτέ αν δεν έχει προηγηθεί το βράδυ
Πως ψάχνω λοιπόν ξημέρωμα εγώ??
Δένω τις νότες πάνω απ’ το στρώμα μου
Γονατίζω σε ικεσία για ένα μόνο νανούρισμα
Να έρθει ο ύπνος γλυκός τώρα..
Σύννεφά μου ροζ.. για μια τελευταία φορά
Και τα φαντάσματα κάποτε αγανακτούν
Κουράστηκα ζωή να περιμένω
Μετρώ τα πουλιά που αποδημούν
Μήπως και χαθώ στα αναρίθμητα
Και μες στο μπέρδεμα να τρέξω σ’ ένα όνειρο
Να βρω καταφύγιο σε γνώριμες εικόνες
Μην βγει πάλι ο ήλιος.. δεν πρόλαβα τα μάτια να κλείσω
Κοίμισέ με..

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Πέρασε πολύς καιρός κι έχω αρχίσει να φοβάμαι

Έχω καιρό να γράψω.. νομίζω πως πια δεν μπορώ να βρω λέξεις να εκφραστώ.. όλα τα έχω πει πια και τα έχω επαναλάβει χιλιάδες φορές.. πόσο ακόμα?? Αυτή την περίοδο όλα ήταν «κάπως».. διαφορετικά, άσχημα, βαριά.. χωρίς λόγο.. «Δεν χωράς πουθενά, δεν χωράς πουθενά.. τι κρίμα!» αυτή η φωνή στο κεφάλι μου κι έχει δίκιο, δεν χωράω πουθενά, αυτή είναι η πιο σωστή φράση για να περιγράψει πώς έχω γίνει.. Έχω την εντύπωση πως τόσο απηύδησα με την κατάσταση αυτή.. κουράστηκα και γι’ αυτό όλα μου φταίνε.. ξεσπάω κι επιτίθεμαι και κατηγορώ και.. ξέρω πως ίσως είναι στο χέρι μου να τ’ αλλάξω όλα μα δεν το θέλω.. αν το ήθελα δεν θα ήμουν κολλημένη εδώ.. Ενώ άκουγα μουσική, κράτησα αυτό τον στίχο: «Πέρασε πολύς καιρός κι έχω αρχίσει να φοβάμαι».. και ένιωσα λες κι έβγαινε απο το δικό μου το στόμα.. Πέρασε πολύς καιρός που η ζωή μου δεν έχει νόημα ή στόχους ή κάτι που να την κάνει σημαντική.. Τα ίδια ήρθαν κι έφυγαν και ξαναήρθαν μετά κι εγώ δεν κινούμαι, τα περιμένω να επιστρέψουν.. δεν προχωράω μπρος ή πίσω, μόνο στέκομαι και αναλύω αυτά που δεν παίρνουν άλλες αναλύσεις! Δεν μπορεί, υπάρχουν πόρτες μπροστά αλλά εγώ αρνούμαι να δοκιμάσω να τις ανοίξω.. κάθομαι και περιμένω.. μέχρι να φυσήξει ένα αεράκι και ν’ ανοίξει μια πόρτα για να μπορέσω να μπω! Νομίζω πως δεν είμαι αρκετά δυνατή για οτιδήποτε άλλο.. μα το αεράκι αυτό δεν θα φυσήξει.. Φοβάμαι, ναι φοβάμαι.. γιατί τα πράγματα με διώχνουν ή τα διώχνω εγώ κι έτσι τίποτα δεν μένει.. Και το χειρότερο είναι πως όλο αυτό με καταστρέφει.. γίνεται συσσωρευμένη οργή και με κάνει άλλο άνθρωπο.. μετατρέπομαι σε κάτι που δεν είμαι.. και πάλι χάνω..