Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Δυο λογια για καληνυχτα...φταιει η αυπνια η εισαι φαντασμα?

Ολοτελα κατεστραμμένη και κενή...ολοτελα μόνη...Μη ρωτάς τι κάνω εδώ πέρα ή που πάω...Μη ρωτάς τι ψάχνω γιατί δεν θα το βρω και το ξέρω...Δεν θα το βρω γιατί στην πραγματικότητα δεν ψάχνω κάτι...Απλά στήνομαι μετά τις δώδεκα στο παράθυρο και κυνηγώ φαντάσματα...Τέτοια ώρα δεν βγαίνουν αλήθεια τα φαντάσματα? κοντά στα μεσάνυχτα... Περίπου τώρα που εμφανίζεσαι κι εσύ...τώρα που νομίζω ότι εμφανίζεσαι γιατί θα ‘θελα να εμφανιστείς...Το ξέρω ότι είσαι πλάσμα της φαντασίας, μην προσπαθείς να με τρομάξεις...σε έμαθα πια και σε ελέγχω...γιατί όταν κοιτάζω τον καθρέφτη δεν βλέπω άλλο είδωλο πέρα από το δικό μου...όταν κοιτάζω μέσα μου δεν ακούω άλλη φωνή παρά τη δική μου...μόνο εγώ εγώ εγώ...σαν τις στάλες της βροχής στο τζάμι μου...Στάλες που σε θυμίζουν...αλλά δεν είναι εσύ...Γιατί δεν υπάρχει εσύ...Στο είπα ότι είσαι ένα ψέμα, γιατί επιμένεις ??? Μόνη μου είμαι και ίσως μ’αρέσει κιόλας αυτό, αφού δεν θέλω να το αλλάξω...Δεν σ’εχω αλήθεια ανάγκη...Φτάνει να σε φαντάζομαι, χρησιμοποιωντας το τραγικό β’ενικό πρόσωπο...χωρίς να χρειάζεται...χωρίς να απευθύνεται πουθενά.........

...μια απλή αναλαμπή ήταν,νύσταξα...καληνύχτα... και μην κάνεις τον κόπο να μείνεις,θ'αφήσω το φώς ανοιχτό...