Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

επτά

Τόσοι μήνες μετά κι ακόμα το ίδιο. ακόμα φοβάμαι τα πάντα. ακόμα λείπεις και τρέμω. μόνο που πια τρέμω κι όταν έρχεσαι.. Η ίδια γκρίνια κι εγώ αιωρούμαι πάνω απο το κενό. και τώρα πια είμαι σίγουρη πως δεν έχει προστατευτικό δίχτυ απο κάτω. κι αναρωτιέμαι πως καταφέρνω ακόμα να ακροβατώ.. πως στο καλό στέκομαι αφού παντού γύρω έχει κενό..?  Και δεν με νοιάζει η φυσική απόσταση που χωρίζει. ας είναι.. κι ας χωρίζει.. αυτή τουλάχιστον καλύπτεται. Στην άλλη την απόσταση έχω κολλήσει.. την χαοτική.. την άπειρη. εκείνη που ότι κι αν κάνω δεν σε φτάνω.. και ο πιο μεγάλος φόβος απ' όλους είναι οτι ίσως είναι ανέφικτο να σε φτάσω εντελώς κάποτε.. γιατί μπορεί να είμαστε τόσο αλλιώτικοι τελικά.. και απλά να μην αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο..
Δεν μου αρέσει να το αναφέρω αυτό ούτε καν σαν ενδεχόμενο.. αλλά ούτε θέλω να εθελοτυφλώ. Σε αισθάνομαι ξένο τώρα. δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι είναι και εύχομαι να περάσει. Είναι που αισθάνομαι τόσο μόνη ώστε ακόμα και τον άνθρωπό μου τον αισθάνομαι μίλια μακριά...