Σκέψεις που δε θα γίνουν πράξεις...ποτέ

Μου λένε ότι αν θέλω να σε κερδίσω μπορώ...στο χέρι μου είναι να σε φέρω πίσω όπως ονειρευόμουν πάντα... να σε κρατήσω επιτέλους σφιχτά όπως δεν πρόλαβα...να σου πω τα λόγια που δεν βγήκαν από το στόμα μου γιατί σαν κόμπος πνίγηκαν όταν έφυγες...Έχω τη δύναμη να εισβάλω στη ζωή σου, να σε πάρω μακριά απ’όλα όσα έχεις, να σβήσω το παρόν που αγαπάς και να σε κάνω να θες μόνο εμένα...δεν θα μπορούσα αν το έβαζα στόχο? Μα δεν το βάζω γιατί δεν ξέρω καν αν θέλω πραγματικά να έρθεις ξανά...κι ακόμα κι αν θέλω δεν μπορώ να επέμβω αφού εκούσια απομακρύνθηκες...Μα όταν μου βάζουν οι άλλοι ιδέες ότι η φωτιά μας ίσως δεν έσβησε ακόμα, αρχίζω να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος κι αν μπορώ να το διορθώσω τώρα... Μπορώ αν θέλω...μα φυσικά και μπορώ! Εσύ πώς μπόρεσες ξαφνικά να με αιχμαλωτίσεις? Πίστεψε με, θα τα κατάφερνα εξίσου καλά...οποιαδήποτε άλλη στη θέση μου θα τα είχε καταφέρει, αλλά όχι...εγώ αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου, σκέφτομαι και τους άλλους...όμως στο διάολο οι άλλοι, επιτέλους πρέπει να κάνω κάτι για μένα...
Πάλι ανοησίες λέω...φταίνε τα λόγια των φίλων,οι φρούδες ελπίδες,το φεγγάρι που κρύβεται πίσω απο τις βυσσινί κουρτίνες μου...όλα φταίνε και ταυτόχρονα τίποτα...Δεν ξέρω πως μου ήρθε πάντως δεν θα το κάνω,ποτέ δεν θα το έκανα,το ξέρεις...δεν θα σε κυνηγήσω όσο κι αν σε θέλω(ΑΝ σε θέλω)γιατί δυστυχώς(ή ευτυχώς) δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος...εγώ είμαι απλά αυτή που περιμένει...ποτέ δεν δρά,αλλά πάντα περιμένει...

Παραθετω εδω τα λογια ενος καλου μου φιλου που αρνειται να ανοιξει δικο του blog για να μην ειναι πολυ καταθληπτικο...ισως να ειναι,αλλα γι'αυτο ειναι τα ιστολογια...για να αντικατοπτριζουν την ψυχη του συγγραφεα,ετσι δεν ειναι???Παντως μου επετρεψε να δημοσιευσω το συγκεκριμενο κειμενο που εγραψε σε μια στιγμη συναισθηματικης φορτισης και μαλιστα μου το αφιερωσε(πραγμα που με συγκινησε παρα πολυ)...Αν θελετε αφηστε τα σχολια σας...

Miss you

Καθώς έβλεπα μόνος την πανσέληνο
και σε σκεφτόμουν άρχιζα να σε βλέπω σαν όνειρο μπροστά μου
και ένιωσα το άρωμα σου να γεμίζει τον χώρο
και σκεφτόμουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να σε ξεχάσω
αφού δεν θέλεις να με θυμάσαι πια…

Πλύθηκα με το πιο καυτό νερό
για να σε βγάλω από πάνω μου
μέχρι που ένιωσα το δέρμα μου να καίγεται
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το άγγιγμά σου…

Άκουγα την αγαπημένη σου μουσική ξανά και ξανά μέχρι που έλιωσαν τα αυτιά μου…
προσπαθώντας να σε ξεχάσω
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την φωνή σου…

Είδα τις αγαπημένες σου ταινίες την μία μετά την άλλη μέχρι να δακρύσω με αίμα
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την μορφή σου…

Ήπια τόσο αλκοόλ
που με δίπλωσε μέσα στο έρημο δωμάτιο
και όμως δεν μπόρεσα να σταθώ όρθιος
μπροστά στα λόγια όλο μίσος που βγαίνουν στα μηνύματα σου…

Κόπηκα με το πιο κοφτερό ξυράφι
μέχρι να σε νιώσω στο αίμα μου
αλλά δεν ήσουν εκεί…

Πέρασα με το μυαλό μου την γραμμή
που χωρίζει την απόλαυση από τον πόνο,
την λογική από την τρέλα,
την ζωή από τον θάνατο
και ούτε εκεί ήσουν…

Ξερίζωσα την καρδιά μου
και την κράτησα μέχρι να σταματήσει να χτυπάει
και συνεχίζω να μην σε βρίσκω!!!

Τώρα περιμένω με το πιστόλι καρφωμένο στον κρόταφο μήπως καταφέρω να βρω το θάρρος
να πατήσω την σκανδάλη…
Μήπως μπορέσω να σε ξεχάσω…

…Αλλά δεν μπορώ…
Μου λείπεις!

Ο ορισμος της μαγειας

Ειχε πανσεληνο χθες...ο ουρανος ηταν αρκετα συννεφιασμενος αλλα το φως του φεγγαριου ηταν τοσο εντονο που διαπερνουσε τα συννεφα κι εφτιαχνε εναν φωτεινο τρουλο απο πανω μας...Η τελευταια μου μερα στο νησι...η τελευταια μου ευκαιρια να περασω λιγο χρονο μαζι σου...κι ας σε ξερω τοσο λιγο...Το κυμα εσκαγε απαλα στην παραλια κι εμεις,καθισμενοι στο πεζουλι του λιμανιου,με τα ποδια μας να αγγιζουν σχεδον τη θαλασσα μιλουσαμε...Δεν ημασταν μονοι αλλα ενιωθα λες και δεν υπηρχε κανεις αλλος...μονο εγω...εσυ...τα ποτα μας...η απεραντη θαλασσα...τα συναισθηματα...Ααα ξεχασα,τα συναισθηματα!Εννοουσα τα δικα μου συναισθηματα που ξυπνησαν ενα ωραιο πρωινο,με πυρπολησαν και απο τοτε συνεχιζουν να με καινε...Μου αγγιξες απαλα το μετωπο με την παλαμη σου...Ανεβασα πυρετο...Δεν το καταλαβες αλλα οταν επεσες πανω μου τυχαια καηκα ολοκληρη,απο εκπληξη,εξαψη,χαρα...αρχισα να παραγω τοση θερμοτητα ικανη να με λιωσει,να με εξαυλωσει...Αλλα οχι,ησουν διπλα μου και δεν θα μπορουσε να συμβει τιποτα κακο...Ημουν απλα ευτυχισμενη που μου μιλαγες,εστω και φιλικα...που με κοιταζες με αυτα τα υπεροχα καστανα σου ματια και που με εκανες να γελαω...Υπεροχες στιγμες...Σ'ευχαριστω που ησουν εκει,που σε γνωρισα,που μου αφησες την ελπιδα να τα ξαναπουμε...σ'ευχαριστω που υπαρχεις και πανω απ'ολα σ'ευχαριστω γιατι χαρη σε σενα εζησα για πρωτη φορα κατι αληθινο...