Ολοτελα κατεστραμμένη και κενή...ολοτελα μόνη...Μη ρωτάς τι κάνω εδώ πέρα ή που πάω...Μη ρωτάς τι ψάχνω γιατί δεν θα το βρω και το ξέρω...Δεν θα το βρω γιατί στην πραγματικότητα δεν ψάχνω κάτι...Απλά στήνομαι μετά τις δώδεκα στο παράθυρο και κυνηγώ φαντάσματα...Τέτοια ώρα δεν βγαίνουν αλήθεια τα φαντάσματα? κοντά στα μεσάνυχτα... Περίπου τώρα που εμφανίζεσαι κι εσύ...τώρα που νομίζω ότι εμφανίζεσαι γιατί θα ‘θελα να εμφανιστείς...Το ξέρω ότι είσαι πλάσμα της φαντασίας, μην προσπαθείς να με τρομάξεις...σε έμαθα πια και σε ελέγχω...γιατί όταν κοιτάζω τον καθρέφτη δεν βλέπω άλλο είδωλο πέρα από το δικό μου...όταν κοιτάζω μέσα μου δεν ακούω άλλη φωνή παρά τη δική μου...μόνο εγώ εγώ εγώ...σαν τις στάλες της βροχής στο τζάμι μου...Στάλες που σε θυμίζουν...αλλά δεν είναι εσύ...Γιατί δεν υπάρχει εσύ...Στο είπα ότι είσαι ένα ψέμα, γιατί επιμένεις ??? Μόνη μου είμαι και ίσως μ’αρέσει κιόλας αυτό, αφού δεν θέλω να το αλλάξω...Δεν σ’εχω αλήθεια ανάγκη...Φτάνει να σε φαντάζομαι, χρησιμοποιωντας το τραγικό β’ενικό πρόσωπο...χωρίς να χρειάζεται...χωρίς να απευθύνεται πουθενά.........
...μια απλή αναλαμπή ήταν,νύσταξα...καληνύχτα... και μην κάνεις τον κόπο να μείνεις,θ'αφήσω το φώς ανοιχτό...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
καπου εκει στο παραθυρο...συνηθως μετα τις 12 εμφανιζονται ολα αυτα τα φαντασματα...
τα δικα μας φαντασματα...υπηρξαν αραγε ποτε η' μονοι μας τα δημιουργησαμε εξαρχης...;
δεν ξερω...
το μονο που ξερω ειναι πως καθομαι στο παραθυρο κι εγω συχνα...
ισως να ειμαι φαντασμα κι εγω...
λυπημενο...της αγαπης αποκτημα...
ισως...
μα φτιαχνω με την ανασα μου εικονες και μυνηματα επανω στο γυαλι...
κι ας μην τα διαβαζει κανεις...
νεραιδενια φιλακια!!!
"Στάλες που σε θυμίζουν...αλλά δεν είναι εσύ...Γιατί δεν υπάρχει εσύ...Στο είπα ότι είσαι ένα ψέμα, γιατί επιμένεις ??? Μόνη μου είμαι και ίσως μ’αρέσει κιόλας αυτό, αφού δεν θέλω να το αλλάξω...Δεν σ’εχω αλήθεια ανάγκη...Φτάνει να σε φαντάζομαι, χρησιμοποιωντας το τραγικό β’ενικό πρόσωπο...χωρίς να χρειάζεται...χωρίς να απευθύνεται πουθενά........."
Τώρα βρε Ανέμη τι να πω... Είναι σχεδόν τρομακτικό πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι όταν ανοίξουμε τις ψυχές μας... Κι εκεί έξω μοιάζουμε τόσο διαφορετικοί - γιατί όλα αυτά τα αληθινά τα κρατάμε μέσα μας καλά φυλαγμένα ως τα αδύναμα σημεία μας. Εάν τα ξετυλίγαμε όπως το κάνουμε όταν έχουμε μπροστά μας μια κόλλα χαρτί θα βλέπουμε στο πρόσωπο του άλλου τον εαυτό μας, τα δικά μας συναισθήματα, τις δικές μας αναμετρήσεις, τις δικές μας χαμένες και κερδισμένες μάχες... Κι είναι παρήγορο τελικά το ότι όλοι οι άνθρωποι από τα ίδια μονοπάτια περνάμε...
Έχω παρόμοιο κείμενο φυλαγμένο στο ημερολόγιοό μου... Που μιλάει για αυτό το καταραμένο β' πρόσωπο... που μια συνήθεια είναι τελικά... μια συνήθεια να μιλάω στο β΄πρόσωπο απευθυνόμενη σε εκείνον... έναν ξένο... και μετά ο καιρός περνάει και οι μνήμες ξεθωριάζουν.. και το β΄πρόσωπο πραγματικά δεν απευθύνεται πουθενά.. και πραγματικα δεν είναι τιποτε παραπάνω από μια συνήθεια...
Δημοσίευση σχολίου