Σκέψεις που δε θα γίνουν πράξεις...ποτέ

Μου λένε ότι αν θέλω να σε κερδίσω μπορώ...στο χέρι μου είναι να σε φέρω πίσω όπως ονειρευόμουν πάντα... να σε κρατήσω επιτέλους σφιχτά όπως δεν πρόλαβα...να σου πω τα λόγια που δεν βγήκαν από το στόμα μου γιατί σαν κόμπος πνίγηκαν όταν έφυγες...Έχω τη δύναμη να εισβάλω στη ζωή σου, να σε πάρω μακριά απ’όλα όσα έχεις, να σβήσω το παρόν που αγαπάς και να σε κάνω να θες μόνο εμένα...δεν θα μπορούσα αν το έβαζα στόχο? Μα δεν το βάζω γιατί δεν ξέρω καν αν θέλω πραγματικά να έρθεις ξανά...κι ακόμα κι αν θέλω δεν μπορώ να επέμβω αφού εκούσια απομακρύνθηκες...Μα όταν μου βάζουν οι άλλοι ιδέες ότι η φωτιά μας ίσως δεν έσβησε ακόμα, αρχίζω να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος κι αν μπορώ να το διορθώσω τώρα... Μπορώ αν θέλω...μα φυσικά και μπορώ! Εσύ πώς μπόρεσες ξαφνικά να με αιχμαλωτίσεις? Πίστεψε με, θα τα κατάφερνα εξίσου καλά...οποιαδήποτε άλλη στη θέση μου θα τα είχε καταφέρει, αλλά όχι...εγώ αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου, σκέφτομαι και τους άλλους...όμως στο διάολο οι άλλοι, επιτέλους πρέπει να κάνω κάτι για μένα...
Πάλι ανοησίες λέω...φταίνε τα λόγια των φίλων,οι φρούδες ελπίδες,το φεγγάρι που κρύβεται πίσω απο τις βυσσινί κουρτίνες μου...όλα φταίνε και ταυτόχρονα τίποτα...Δεν ξέρω πως μου ήρθε πάντως δεν θα το κάνω,ποτέ δεν θα το έκανα,το ξέρεις...δεν θα σε κυνηγήσω όσο κι αν σε θέλω(ΑΝ σε θέλω)γιατί δυστυχώς(ή ευτυχώς) δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος...εγώ είμαι απλά αυτή που περιμένει...ποτέ δεν δρά,αλλά πάντα περιμένει...