Παραθετω εδω τα λογια ενος καλου μου φιλου που αρνειται να ανοιξει δικο του blog για να μην ειναι πολυ καταθληπτικο...ισως να ειναι,αλλα γι'αυτο ειναι τα ιστολογια...για να αντικατοπτριζουν την ψυχη του συγγραφεα,ετσι δεν ειναι???Παντως μου επετρεψε να δημοσιευσω το συγκεκριμενο κειμενο που εγραψε σε μια στιγμη συναισθηματικης φορτισης και μαλιστα μου το αφιερωσε(πραγμα που με συγκινησε παρα πολυ)...Αν θελετε αφηστε τα σχολια σας...

Miss you

Καθώς έβλεπα μόνος την πανσέληνο
και σε σκεφτόμουν άρχιζα να σε βλέπω σαν όνειρο μπροστά μου
και ένιωσα το άρωμα σου να γεμίζει τον χώρο
και σκεφτόμουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να σε ξεχάσω
αφού δεν θέλεις να με θυμάσαι πια…

Πλύθηκα με το πιο καυτό νερό
για να σε βγάλω από πάνω μου
μέχρι που ένιωσα το δέρμα μου να καίγεται
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το άγγιγμά σου…

Άκουγα την αγαπημένη σου μουσική ξανά και ξανά μέχρι που έλιωσαν τα αυτιά μου…
προσπαθώντας να σε ξεχάσω
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την φωνή σου…

Είδα τις αγαπημένες σου ταινίες την μία μετά την άλλη μέχρι να δακρύσω με αίμα
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την μορφή σου…

Ήπια τόσο αλκοόλ
που με δίπλωσε μέσα στο έρημο δωμάτιο
και όμως δεν μπόρεσα να σταθώ όρθιος
μπροστά στα λόγια όλο μίσος που βγαίνουν στα μηνύματα σου…

Κόπηκα με το πιο κοφτερό ξυράφι
μέχρι να σε νιώσω στο αίμα μου
αλλά δεν ήσουν εκεί…

Πέρασα με το μυαλό μου την γραμμή
που χωρίζει την απόλαυση από τον πόνο,
την λογική από την τρέλα,
την ζωή από τον θάνατο
και ούτε εκεί ήσουν…

Ξερίζωσα την καρδιά μου
και την κράτησα μέχρι να σταματήσει να χτυπάει
και συνεχίζω να μην σε βρίσκω!!!

Τώρα περιμένω με το πιστόλι καρφωμένο στον κρόταφο μήπως καταφέρω να βρω το θάρρος
να πατήσω την σκανδάλη…
Μήπως μπορέσω να σε ξεχάσω…

…Αλλά δεν μπορώ…
Μου λείπεις!