Μα δυστυχώς δεν μέθυσα...

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με κέρασες
Και μια υπόσχεση
Έκανε κρύο
Και είπες θα ‘ρθεις να με ζεστάνεις
Με δυο σου λόγια
Μα δεν ήρθες
Περίμενα, περίμενα
Κι όλο κοιτούσα το ποτήρι
Το περιεργαζόμουν στα χέρια μου
Άγγιζα τα χείλη του λες και άγγιζα εσένα
Κι όπως σε κοίταγα απο μακριά
Αλήθεια νόμιζα πως τα δάχτυλά μου
πλέκονταν στα ξανθά σου μαλλιά
τα νύχια μου αγαπησιάρικα σημάδευαν
τις γραμμές του προσώπου σου
ή μπήγονταν ηδονικά στη σάρκα σου
αφήνοντας κόκκινο αίμα να σταλάζει
σαν το κρασί στο ποτήρι μου
και σαν το μέσα μου που ματώνει
Και έτσι μόνο περίμενα...
Τι άλλο να έκανα?
Αφού το είπες
Γιατί δεν το έκανες?
Γιατί να απέχει πάντα τόσο η σκέψη
απο την υλοποίηση?
Γιατί να περιμένω
Και να πιστεύω μεμιάς
οτι όσα μου τάζουν θα πραγματοποιηθούν?
Λάθος μου λοιπόν
Σ’ ευχαριστώ για το κρασί
Κι ας μην το μοιραστήκαμε
Την κάθε γουλιά στο όνομά σου έπινα
Ίσως δεν το κατάλαβες
Μα τώρα το ξέρεις
Στην υγειά σου

Οδηγίες χρήσης ζητώ...μήπως αποφύγω τα ίδια λάθη

«Καληνύχτα»
Και ύστερα αναρίθμητα αστέρια και βεγγαλικά
Κι εγώ παντού και πουθενά
Ο νους δεν ταξιδεύει αλλού, ως συνήθως
Κολλάω στη μορφή σου
Και κάπου εκεί γίνομαι μεσονύκτιος ήλιος
Κάπου εκεί χάνω τα λόγια και ίπταμαι
Σ’ έφτασε άραγε το δειλό μου χαμόγελο?
Ελπίζω να κάλυψε την απόσταση
Τώρα δεν μπορώ να ζητήσω τίποτα παραπάνω
Θέλω πολλά....πως να το αρνηθώ?
Μα ήδη έκανα την πρώτη λανθασμένη κίνηση
Σου αφιερώνω χώρο και χρόνο...
Δεν έπρεπε
Όχι τόσο νωρίς
Τέτοιος ενθουσιασμός
Η ανάσα μου έχει χάσει τον ρυθμό της
Κι ακόμα τον ψάχνει
Αφήνομαι ξανά
Πιο πολύ απο ποτέ ζητάω
Και πάλι απεγνωσμένα
Ανατρέχω όπου μπορώ για να βρω τρόπους
Θέλω να κάνω κάτι σωστά τώρα
Αλήθεια το θέλω όσο τίποτα
Μόνο δείξε μου το δρόμο
Ένα σημάδι έστω
Για να μην χαθώ πάλι...

Είμαι ακόμα εγώ

Όχι δεν είμαι άλλη
Δεν έχασα την αισιοδοξία μου,
το χαμόγελο,
ούτε την ελπίδα...
Απλά κουράστηκα να μη βλέπω τίποτα
Κενός ορίζοντας
Κατάλαβε με δεν άντεξα

Είμαι ακόμα η ίδια
Μα που και που με πιάνουν μαυρίλες
Υπάρχουν πολλά μπροστά
αλλά δεν μπορώ να τα δω τώρα
Βλέπω τον δρόμο χωρίς τέλος
Στέκομαι στην προβλήτα
Κι από κάτω απέραντη θάλασσα
Χάσκει το άγνωστο
Και τρομάζω με όλο αυτό το τίποτα
Δεν άλλαξα, όχι
ακόμα κάνω όνειρα,
Ακόμα ζωγραφίζω το γκρίζο ουρανό μου
Και κάνω ευχές σε πεφταστέρια
Μα φωλιάζει μέσα μου η δυσπιστία για το τι υπάρχει
Ίσως άδικα περίμενα
Ποιος θα με πείσει για το αντίθετο τώρα?
Τώρα που απλά περιμένω να τελειώσουν οι μέρες...?

Ας φέρει ο Οκτώβρης το φως...

Ενηλικίωση

Κι όταν σηκώσω τα μάτια ψηλά
Θα δω έναν άλλο κόσμο

Θα δω φως και έναν επίγειο παράδεισο
Σαν τα εγκαίνια μας νέας ζωής
Όλα θα είναι διαφορετικά...ή μήπως όχι?
Δεν είναι αυτό το ταξίδι προς την ωριμότητα...

το νιώθω...

Δεν αλλάζουν πολλά...

εγώ ανέκαθεν υπήρξα «ώριμη»
Η ίσως θα έπρεπε να το θεωρήσω

σαν μια καινούρια γέννηση
Καινούρια αρχή...Ελευθερία...Ανεξαρτησία...
Και παράλληλα ευθύνες...Υποχρεώσεις...
Ξαφνικά βουτώ σε έναν ωκεανό από υποχρεώσεις
Ααα, υπάρχει και ο φόβος...
Φόβος μήπως κι ο νέος ουρανός μου συννεφιάσει
Κουβαλάω τον φόβο από την προηγούμενη ζωή
Δεν τον πέταξα_δεν τον άφησα πίσω...
Ίσως κάνει καλό να υπάρχει και λίγος φόβος
Έτσι, για να κρατάω τα πόδια μου στη γη
Δεν ξερώ πια τι κρατώ και τι αφήνω πίσω
Δεν αλλάζουν πολλά τελικά...
Έχω ακόμη καρδιά παιδιού και κάνω όνειρα
Έχω και την τετράγωνη λογική ενός ενήλικα
Δεν έχει και τόση σημασία τελικά η μετάβαση
Είμαι ακόμη εγώ...είμαι ίδια
Περνώ μια νέα πύλη και είμαι χαμογελαστή τώρα
Γιατί όλα πάνε καλά...
Και ποιος ξέρει για μετά? Κανείς δεν ξέρει...
Σβήνω τα κεριά...

οι φλόγες-χρόνια περασμένα σβήνουν...
Κι έρχεται το μέλλον ευοίωνο...

Ίσως κατά μια έννοια όλα αρχίζουν τώρα...

ΦΟΟΟΥΥΥ...!!!