Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Απλώνω το χέρι και .. τίποτα ..

Δεν μπορώ να μην σε βλέπω.. δεν μπορώ να μην σε νιώθω εδώ.. να μην σε ακούω -έστω- απο μακριά.. Ίσως είναι τα φεγγάρια περίεργα.. ίσως είναι οι μέρες.. η διάθεση.. τα συναισθήματα που πνίγουν.. Τελικά όσο πάει δυναμώνει. Ακόμα δυναμώνει. Και θα αρχίσω αληθινά κι εγώ να φοβάμαι τόσο ψηλά που πάμε.
Μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις.. μην με γκρεμίσεις..
Η σιγουριά μου πάει κι έρχεται.. σαν εκρεμμές.. και γκρινιάζω. Γκρίνιαζα τότε που ήμουν στην μόνιμη απόλυτη στασιμότητα και τώρα πάλι που βρίσκομαι στον αντίποδα.. εκεί που όλα στροφάρουν.. ακόμα δεν μπορώ να πάψω τα παράπονα.. Πώς είμαι θεέ μου τόσο αχάριστη?? Τι θέλω πια?? Τα πάντα πήρα.. και τώρα κάθομαι και μιλώ για μικρές στιγμές απουσίας.. Δεν έχει σημασία η απουσία πια.. είναι τόσο λίγη που ξεχνιέται.. χάνεται.. πνίγεται μέσα στην τόση παρουσία.. Μπορεί τώρα να με καίει ο αέρας γιατί δεν τον ανασαίνεις εσύ.. και μπορεί να με πλακώνουν οι τοίχοι και να με διώχνει το σπίτι γιατί είσαι αλλού και το αλλού είναι μακριά απο δω.. αλλά το ξέρω, αργά ή γρήγορα θα έρθεις και δεν θα με νοιάζουν όλα αυτά.. Μακάρι να μπορούσα να εκμηδενίσω την απόσταση τώρα.. χρειάζομαι ένα θαύμα για να το καταφέρω.. μα είναι το μόνο που θέλω.. ας γινόταν....

4 σχόλια:

BlaCk piTt είπε...

Δε νομίζω η απόσταση να είναι ικανή να γκρεμίσει δύο ανθρώπους που νιώθουν κάτι αληθινό ο ένας για τον άλλο.
Εξάλλου είναι ωραίο να βιώνουν και κάποια πράγματα χωριστά. Έτσι, για να έχουν να λένε... Είναι απαίσιο δυο ζωές να γίνονται μία. Γιατί άλλο να περπατάς παράλληλα και άλλο να περπατάς πλάι πλάι...

Ονειροπαγίδα είπε...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ, ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ....ΚΡΑΤΑΩ ΑΥΤΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ...ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ...ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ Ή ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙ'ΑΥΤΟ??...Ο ΕΡΩΤΑΣ...
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ....

Ανέμη είπε...

BlaCk piTt..
Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που το προσέγγισες!!Έχεις απόλυτο δίκιο..και ναι,είναι δυο ζωές..πάντα θα είναι δυο οι ζωές γιατί έτσι πρέπει..

Ανέμη είπε...

Ονειροπαγίδα..
Είμαι σίγουρη πια πως είναι στη φύση μας όλο αυτό.. δεν βρίσκω άλλο τρόπο να το εξηγήσω!!Είναι όπως ακριβώς το λες.. και πάντα κάτι θα μας λείπει. Δεν μ'αρέσει αυτό, αισθάνομαι αχάριστη ώρες ώρες. απο την άλλη βέβαια ίσως είμαι απλά ανασφαλής.. δεν ξέρω.. πάντως δεν νόμίζω οτι είναι ο έρωτας.. δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι.. πάντως σίγουρα κάτι μόνιμο μέσα μας..
Διάβασα την τελευταία σου ανάρτηση.. και αν και δεν είναι τόσο πρόσφατη, είδα πολλά λόγια που ταιριάζουν και σε μένα.. :)
Φιλιά και σε σένα..!