Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Χωρίς

Με ρώτησαν για σένα: αν είναι έρωτας ή κάτι.. και είχα πει δεν είναι τίποτα.. πως σα να πέθανες και πια δεν με νοιάζει. Το πίστευα και χθες που το είπα. Ακόμα το πιστεύω είναι η αλήθεια. Απλά έτυχε να ξυπνήσουν ορμές και πάθη. Έτυχε να σε θυμηθώ. Έτυχε να πέσει το βλέμμα πάνω στη φωτογραφία σου, που τα δάχτυλα μόνα ασυναίσθητα έψαξαν. Έτυχε να γυρίσεις απο ατυχία σαν ανάμνηση και να σε θέλω για λίγο. Όχι για πολύ, όχι πραγματικά, μόνο για λίγο. Κάμποσα δευτερόλεπτα χαμένου νου. Κάμποσες ανάσες μπερδεμένες με το άρωμα σου. Κάμποσα χαμόγελα ποτισμένα με την αίσθησή σου πάνω μου. Αυτό μόνο. Και μετά τέλος. Τέλος της σύντομης φαντασίωσης.. πτώση της σύντομης επανόδου.. βαδίζω. Κι όταν λέω πως βαδίζω, βαδίζω μπροστά και μακριά σου. Χαίρομαι που δεν πήρε άλλες διαστάσεις όλο αυτό. Δεν πήρε. Δεν ήσουν παρά παρηγοριά και για λίγο. Τώρα πάει κι αυτό, πολλοστό κεφάλαιο που έκλεισε. Θα μιλώ για σένα χωρίς να ενθουσιάζομαι αλλά ούτε και να μ’ ενοχλεί, απλά θα μιλώ.. ή θα ακούω.. αόριστα. Είσαι εκεί κι εγώ εδώ. Χωρίς να μπορεί να βρεθεί κοινό μας σημείο. Είσαι. Είμαι. Χωρίς.

15 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Kάμποσα δευτερολεπτα χαμένου νου...

Το χω ζήσει
Οδυνηρά.
Πονάει
Πονάει πολύ...

Έλενα είπε...

Κι εμένα αυτό που λέει η Μαρία με εντυπωσίασε...

Και το 'χω ζήσει κι εγώ...Να θες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα, για να φύγει αυτή η επίπονη ανάμνηση...

Θα μεταφέρω μια ατάκα από έργο. Μιλάει μια γυναίκα στον εραστή της.

"Ο άντρας μου με θεωρεί έξυπνη. Ενώ εγώ είμαι χαζή. Ξόδεψα το μικρό μέρος του μυαλού μου να σκέφτομαι για σένα"!!!

Ανέμη είπε...

Μαράκι,
Δεν μπορείς να κρατήσεις το νου,κάποτε θα ταξιδέψει και εκεί που δεν πρέπει για λίγο.Και ύστερα θα επανέλθει.Είναι απο τα αναπόφευκτα πράγματα,όσο κι αν πονάει η ανάμνηση.Και να βαδίσεις μπροστά θα σε βρίσκει κάθε τόσο.Μέχρι να πονάει πιο λίγο..πιο λίγο..πιο λίγο.Στο τέλος ίσως γίνει θύμιση ξεφτισμένη ή γλυκιά αναπόλιση.Ίσως.

Ανέμη είπε...

Ελενά μου,
Τα ίδια που είπα και στη Μαρία ισχύουν κι εδώ..ναι,θες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα,μα μόνο για λίγο.Κάθε φορά ίσως λιγότερο.Ελπίζω.Ελπίζουμε.

Η πιο υπέροχη ανάρτηση που έχω κρατήσει και τη διαβάζω κάθε φορά που έρχεται αυτή η απόγνωση είναι η παρακάτω.Ρίξτε μια ματία αν δεν το έχετε ήδη κάνει,αξίζει.
http://otiskotwneis.blogspot.com/2009/12/blog-post.html

Η ατάκα μου άρεσε!Θέλω να σταθώ πολύ στη λέξη"ξόδεψα",αλλά δεν θα το κάνω τώρα.Νομίζω παίρνει ανάλυση!! :)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

χωρις...
χαμενου νου ωρες ολοκληρες...
χωρις...
μπερδευτηκαν αρωματα και μνημες και αναγκες...
χωρις...
σου...
κι ομως ποναει αβασταχτα ολο αυτο...

σε φιλω γλυκια μου!!!

Argyrios G. είπε...

mikres....omorfes parigories....xoris....

Ανέμη είπε...

Πονάει,μα θα κρυφτεί πίσω απο νέα "μαζί"..θα χαθεί μέσα στις πολλές εικόνες..μέχρι που να μην είναι πια πόνος το "χωρίς" παρά μια λέξη απλή δίχως νόημα

Ανεμοφιλάκια σου Ναιαδούλα μου!!

Ανέμη είπε...

Όπως το λες Αργύρη μου:Παρηγοριές
-Για πόσο?
-Για όσο..
Μέχρι το "μαζί" που προανέφερα :)

efhbos είπε...

Προχωραμε...Ο χρονος περναει...Και ειναι το μονο πραγμα που μπορουμε να κανουμε!

elpenor είπε...

χωρίς... πάντα χωρίς... κι όταν πάω το "με" να αγγίξω πάλι το βάζω στα πόδια... και σε αυτό το "χωρίς" χωρίς καρδιά γυρίζω κι ακουμπάω ό,τι μου' χει απομείνει.

Καλημέρα,΄Ανέμη μου :)

Ανέμη είπε...

Έφηβε,
Περνάει!Και τώρα είδα πως όχι μόνο περνάει αλλά και σβήνει.. σβήνει θέλω.. σβήνει ανάγκες.. όλα τα σβήνει ο χρόνος!

Τώρα το θέμα είναι αν η πορεία φέρει ένα "με" και όχι άλλα "χωρίς"..θα δείξει..ως τότε απλά βαδίζουμε :)

Ανέμη είπε...

Elpenor μου,
Κι εγώ κατάλαβα πως τα φοβάμαι τα μαζί.Έχω ανάγκη ένα πληθυντικό μα αυτός ο πληθυντικός τόσο με πανικοβάλει και με γεμίζει φόβους ωστέ προτιμώ εκείνη την ασφάλεια του "χωρίς".Μα πόσο ακόμα?Τώρα αναζητώ ένα "κάτι"..κουράστηκα.Ας ζήσω λίγο και ύστερα ας το βάλω στα πόδια ξανά.Μόνο λίγο..

Καλημέρα σου όμορφη! :)

Ονειροπαγίδα είπε...

ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΙΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ...ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ...ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ...ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ??
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ..

Ανέμη είπε...

Ονειροπαγίδα,
Για εκείνον δεν είμαι κάτι τέτοιο..ούτε καν αυτό..ούτε μια σελίδα μισή,ή μια παράγραφος ή μια πρόταση έστω.Δεν είμαι..κι όσα κρατάω εγώ είναι πολλά για ένα τόσο μεγάλο τίποτα.Κι έτσι βρέθηκα να μαθαίνω να μην δίνω παραπάνω απ'όσα παίρνω.Τουλάχιστον προσπαθώ να το τηρήσω.

Ανεμοφιλιά σου :)

jacki είπε...

Να μπορείς να το καταφέρνεις..
Να κρατάς σαν ανάμηση για λίγο.
Κι ύστερα να φεύγει.. και να ζεις χωρίς.