Άχ και να γύριζα το χρόνο λίγο πίσω
Να θυμόμουνα πως είναι να σε αγγίζω
Να θυμόμουνα πως είναι ν'αγαπάω
Κι ας το ξέρω πως στο τέλος θα πονάω...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
"Είναι απαραίτητη η καταιγίδα για τα δέντρα που θέλουν να φτάσουν σε υπερήφανα ύψη"_Νίτσε
...όμως η βροχή δε σταματά...
Ονειρεύομαι τον ήλιο...τον ήλιο που κρύβουν τα σύννεφα της απουσίας...
- Ανέμη
- Όταν το σώμα δεν μπορεί να τρέξει, τρέχουν μόνο τα δάχτυλα. Κι όσο αυτά πονάνε, ελευθερώνεται το μέσα μου και γίνεται πάλι στερεό. Αλλιώς θα χυνόμουν σαν μάζα ρευστή.
1 σχόλιο:
Ax...αγαπη.... οσο μακρυα κι αν πας μες την καρδια μου παντα θασαι...
Δημοσίευση σχολίου