Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

...............Φοβάμαι..μην ακούς τι λέω...............

Όλη μέρα γράφω..ανούσιες ανοησίες.Ουσιαστικά επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια.Πως φοβάμαι μην σε χάσω.Έχω δυο μέρες να σε δω και τρελαίνομαι.Βλέπω τα πάντα εφήμερα.Προσπαθώ να κρατήσω τη σιγουριά μου ανέπαφη μα αυτή τρέμει και θα πέσει.Με απειλούν οι τοίχοι.Και η φωνή σου απο μακριά δεν μπορεί να με σώσει.Αμυδρά την ακούω.Εγώ είμαι αλλού..να φτιάχνω σενάρια και να κλαίω για τον χωρισμό μας, μόνο και μόνο επειδή ξέρω πως κάπως-κάποτε θα έρθει.Ίσως σε πολλούς μήνες ή χρόνια.Κι όμως εγώ θρηνώ απο τώρα στη συνειδητοποίηση οτι το πάντα μας είναι μεγάλη κουβέντα.και αδύνατη να υπάρξει.Αυτά όλα, σαν σίδερα αιχμηρά, με καρφώνουν όλη μέρα..και πονάνε..πονάνε οι σκέψεις που αδυνατώ να φρενάρω.Δεν μπορείς να κάνεις κάτι εσύ που εγώ γεννήθηκα παράλογη.Είναι κάτι μέρες και κάτι βράδια που απλά δεν ελέγχω αυτό που με πιάνει..περιμένω να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.Περνάει.Θα φύγει.Λίγη υπομονή ακόμα.Τελειώνει.Πόσο πια?Λίγο..λίγο.

4 σχόλια:

elpenor είπε...

Να τη που χτυπάει και πάλι δυνατά η καρδιά; Και από αγκάθια άλλα πληγώνεται; Κι αν ναι, αυτό δεν σημαίνει από μόνο του ότι κάθε τέλος μια καινούργια αρχή είναι;

Ναι, φοβάσαι... δείξε σε ό,τι αγαπάς ότι το αγαπάς και μη φοβάσαι. Ακόμη κι αν φύγει, όλα μέσα σου θα είναι έτοιμα να το αποχωριστούν, γιατί θα έχουν παλέψει για αυτά που ένιωσαν.

Καλό μήνα, Ανέμη μου :)

Ονειροπαγίδα είπε...

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΤΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΑΓΩΤΟ, ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ...ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ...ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΑΣ ΤΩΡΑ....
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ...

Ανέμη είπε...

eplenor μου..
δείχνω οτι το αγαπώ.και δεν χωράει αποχωρισμός..νιώθω..και παίρνω πίσω..οχι,δεν υπάρχουν λόγοι να φοβάμαι..όχι πια :)

Ανέμη είπε...

Ονειροπαγίδα,
έχεις απόλυτο δίκιο..το αύριο δεν θα αλλάξει τις ωραίες στιγμές.Πρέπει να μάθω να ζω για το τώρα..και νομίζω πως τα καταφέρνω επιτέλους!Ο φόβος ο δικός μου είναι άμυνα.."για να μην απογοητευτώ στην πορεία"αλλά τελικά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η μόνιμη σκέψη του τέλους πριν το τέλος.Τώρα υπάρχει μόνο παρόν.. :)
Σ'ευχαριστώ!

Ανεμοφιλάκια!